The big journey - part 3

Dit is het laatste reisverhaal. Tot nu toe. Dat zullen jullie snappen, aangezien ik al een week weer thuis ben en het tijd wordt dat ik (ondanks dat ik het niet leuk vind - ik was liever nog even wat langer in de UK gebleven) mijn normale werkzaamheden weer op ga pakken. Het heeft me al een week gekost om te beginnen met uitpakken, en ik had het waarschijnlijk nog steeds niet gedaan als papa niet gezegd had dat ik het misschien maar eens moest doen. Maar ook hier moet ik nog wat afmaken, heb ik het gevoel. Alle foto's staan nu in ieder geval online en video's ga ik zo meteen even proberen.
​Ik ben inmiddels bijna twee weken geleden vanuit Inverness naar Belfast gevlogen en ik vond het meteen geweldig. Noord-Ierland is weer zoiets anders, en je merkt aan alles dat de bevolking zich over het algemeen meer Iers beschouwt dan Brits. De binnenstad van Belfast is echter erg ingewikkeld en niet per se heel erg compact. Ik ben nadat ik was aangekomen meteen even gaan rondsnuffelen in het geweldige winkelcentrum, dat wel voor mij leek gemaakt. Allemaal kleine winkeltjes met kaartjes, chocola, boeken en lieve hebbedingetjes, haha. Ik ben vrijwel meteen naar de Waterstones gelopen, aangezien ik heel dringend het vierde boek van een bepaalde serie nodig had. Toen was ik weer rustig, toen kon ik weer lezen. Dat bezorgt me nu trouwens grote onrust, want ik heb die nu allang weer uit en moet nu wachten op het vijfde deel, die Marieke voor mij bij de bieb heeft gereserveerd, haha. Het is zo fijn om te lezen. Geeft me het gevoel in een compleet andere wereld te zijn, maar soms zoals nu, kan het ook een verschrikkelijke verslavende werking hebben. Dan heb ik nog mazzel dat ik niet een jaar hoef te wachten ofzo, dat alle boeken allang uitgegeven zijn. 
​In Belfast had ik ook zelf een gedeelde keuken, superhandig, want dat scheelt nogal in de kosten, en ik begon het helaas nu toch wel in mijn portemonnee te voelen. Dus toen ik zelf gekookt had, heb ik papa gebeld om mijn terugreis te boeken. Dinsdagavond werd het, Aer Lingus en ik zou om 9 uur op Schiphol landen. Toen ik dat eenmaal wist en toen het geboekt was kon ik dat ook accepteren. Ik had geprobeerd om het zo lang mogelijk uit te stellen, zo lang mogelijk te blijven, want ik had het zo naar mijn zin! Maar als je dan weet dat je naar huis gaat en wanneer, dan is het ook goed. Soort van. 

De dag erna ben ik Belfast in gegaan, heb ik maar een ticket gekocht voor de Hop-On Hop-Off bus, terwijl ik die normaal haat en alles doe om dat maar te vermijden. Dat had ik nu ook moeten doen, want het was heel leuk en ik heb alles gezien, maar het dak van de bus was open, en het was zo koud... Daarnaast had ik niet echt een spetterend begin erbij. De bus zou namelijk elk half uur komen, maar uiteindelijk werd dit door technische problemen om de 45 minuten. Sta je daar ook te wachten, hoor. Tot overmaat van ramp waren er ook nog twee maatschappijen die dit aanboden, dus meteen toen ik in gesprek was met een jongen om een kaartje te kopen kwam er een andere jongen aan die me probeerde over te halen om bij hem een kaartje te kopen. Toen had ik allang een ticket, maar die jongens maar bekvechten over mij (en nee, dat is niet wat een meisje wil :) Ik had echt zoiets van; losers, en ik ben gewoon weggelopen, haha. Zoek het lekker uit.
​Eerst ben ik in de City Hall geweest, waar een hele mooie tentoonstelling was over de geschiedenis van Belfast. En bovendien is de City Hall echt een prachtig gebouw. Daarna dus met de bus naar de Titanic-tentoonstelling gegaan. Dat hele terrein is naar de Titanic genoemd, maar de scheepswerf is er nog steeds, al wordt ie nu ergens anders voor gebruikt, en er is ook een studio waar heel veel van 'Game of Thrones' is opgenomen. De tentoonstelling op zich was heel indrukwekkend. De Titanic is in Belfast gebouwd, daar een maand voor de fatale maiden-voyage weggegaan om naar Southampton te gaan, en uiteraard nooit teruggekomen. '​Took over three years to build it, took a little over three hours to sink it.'
Diezelfde avond ontmoette ik een meisje, Isabel, zij sliep bij mij op de kamer, en wij konden het wel goed met elkaar vinden. Zij was die dag naar de Giant's Causeway gegaan, en ik zou de volgende dag gaan. Dan zou zij ook alweer weggaan, jammer genoeg, maar wij hebben een hele gezellige avond gehad samen. De nacht was helaas niet al te best, snurkende kamergenoten... Vreselijk. En ik moest er ook nog op tijd uit omdat ik een tour ging doen, naar onder andere Carrickfergus Castle, Carrick- A-Rede Rope Bridge, een hangbrug ook gebruikt in Game Of Thrones, (ze melken je trouwens wel lekker uit hoor, 8 pond om alleen over de freaking bridge te kunnen lopen. Ik dacht, laat lekker zitten, ik ben omhoog geklommen en ik heb lekker in de zon gezeten, en iedereen zien struggelen op die brug.) de Dark Hedges, ook uit Game of Thrones, dat is wel echt een dingetje daar zo, en natuurlijk de Giant's Causeway. Daar had ik naar uitgekeken en het was fantastisch. Je kan je maar moeilijk voorstellen dat het door de natuur zelf is gemaakt, en je mag er ook echt op staan, bijna helemaal tot de zee lopen, supergaaf. Ik vond het natuurlijk nodig om weer zo ver mogelijk tot de zijkanten en de top van de kliffen te klimmen om alles te zien, maar het was het zeker waard! Mijn mobiel gaf overigens toen al aan dat ik in Ierland was, terwijl ik pas de volgende dag zou gaan! Mijn telefoon heeft visie... scary. Nou, ja zo gek was het nou ook weer niet, want ik kon Ierland zien. Vanaf de rotsen. Mijn spieren begonnen wel te protesteren, na al die kliffen en rotsen begonnen ze er een beetje de brui aan te geven. In Schotland was ik al flink aan het klimmen geweest en op Jersey ook, en Noord-Ierland doet zeker niet voor Schotland onder. Maar Noord-Ierland is prachtig. Je hoeft echt niet per se de grens over om je meer dan een week te vermaken. Maar ik wilde dat natuurlijk wel heel graag. Dus de volgende dag, na een wandelingetje langs de Queen's University en de Botanische Tuinen ben ik op de bus gestapt die me naar Dublin zou brengen. Ik vond het zo gek, Britten kennende had ik me nogal een voorstelling van die grens gemaakt (dat kwam trouwens ook doordat ik tot ongeveer een jaar geleden dacht dat ze in Ierland wél rechts rijden, dus ik dacht, gigantische wissel ofzo, maar dat was uiteraard niet het geval,) maar het was niks, we waren er zo maar overheen. Vrij verkeer tussen Ierland en het Verenigd Koninkrijk. Maar aangezien alle andere grenzen zo intens beschermd zijn voor mijn gevoel had ik dit niet verwacht. Ireland it is! O ja, ik dacht dat de stoplichten in Engeland en Schotland erg waren. Nou, dames en heren, Dublin spant echt de kroon. Wat een rotsysteem. Je staat zo tien minuten te wachten, dus letterlijk iedereen loopt door rood. Gewoon gevaarlijk. Toen ik de bus uit stapte, best wel onder de indruk van de stad die ik zag, begon het te regenen, en ik had ruzie met Google Maps, dus ik kon het hostel niet meteen vinden. Irritatie. Heeel erg. Dus eerst een broodje gekocht (met euro's! Zo gek, ik heb die echt maanden niet in handen gehad, ik moest echt even bedenken hoe dat ook alweer voelde en eruit zag. Ik was de pond zo gewend geraakt! Ik begon meteen als een malle om te rekenen, maar dat hoefde niet meer, echt gek) en uiteindelijk heb ik het wel gevonden hoor. De rest van de tijd ben ik voornamelijk gaan rondkijken, langs de Liffey wandelen en een beetje winkelen. Ik had geen zin meer in die tours en 'je moet dit zien en je moet dat zien.' Ik wilde gewoon ontdekken en dat is precies wat ik maandag gedaan heb. Ik ben helemaal naar de andere kant van de stad gelopen, lekker in Phoenix Park gezeten, en daarna naar St. Patrick's Cathedral gegaan (echt een hele mooie plek! Ik had mazzel want toen ik binnenkwam was er net een gratis rondleiding) en naar Chester Beatty Library, een museum. Ik heb ook nog even op de binnenplaats gezeten van het kasteel, maar daar waren allemaal schoolklassen... Daar had ik sowieso in Dublin veel last van, het werd overspoeld met Franse klassen. Het toppunt was wel dat toen ik de volgende dag bij Trinity College was, een van de leraressen erop stond dat die twee studenten die daar stonden zouden regelen dat haar klas een privé Franstalige rondleiding zouden krijgen. Ze was zwaar verontwaardigd toen dat niet mogelijk was. Ik dacht ook van hallo, nou wordt ie mooi! Je bent in Dublin, niet iedereen spreekt Frans! En volgens mij, dacht ik zo stiekem, is het ook best goed voor die kinderen om een beetje Engels te horen. Wat heeft een reis naar Dublin voor zin als ze alles in het Frans voorgeschoteld krijgen... Trinity College is ook heel mooi. Het was ook echt warm, die dag, dus ik liep lekker zonder jas over de campus, ook al waaide het wel hard. Ik heb wel een rondleiding gedaan, en daarna natuurlijk naar binnen, naar The Book of Kells, een bijna duizend jaar oud boek geschreven door monniken, en de Long Room, de bibliotheek met superoude boeken tot het best hoge plafond. Deze bieb zou ook als inspiratie zijn gebruikt voor Hogwarts in de Harry Potter-films, maar de echte scene is natuurlijk in Oxford gefilmd, in de Bodleian Library. Ben ik ook geweest, daarom weet ik dat ;) 
​Ik had nog een beetje tijd over, dus na de lunch in St.Stephen's Green Park, waar een aantal vogels gretig naar mijn lunch zaten te staren, ben ik in The National Museum of Archeology geweest. En toen richting het vliegveld.... Zo stom, die Airlink-bussen zijn al veel te duur en ik werd een beetje chaggie, aangezien ik ook nog moest staan, omdat een groep Spanjaarden net iets eerder bij de bushalte was dan ik, en ook nog eens mijn bagage niet kwijt kon in de rekken, omdat het pad nogal nauw was en er een vrouw in dat pad stond die haar tas er wel in had gelegd, maar zich eraan vasthield alsof het haar baby was en daardoor niemand er langs kon om bagage neer te leggen (want achter haar was nog wel plek,) want ze wilde ook niet aan de kant. Niet echt in ieder geval. Ze wilde haar tas niet loslaten. Ughhh

Op het vliegveld was het weer goed. Ik had eindelijk weer wifi ;) en vliegvelden maken mij altijd wel happy, ondanks dat ik het nu echt niet leuk vond. Dublin is echt een zee van groene vliegtuigen. Toen ik had ingecheckt (waren ze niet zo blij mee volgens mij want ik moest natuurlijk weer langs de balie omdat de self-service desks niet snappen wat een ID-kaart is) had ik ook een prachtig groene boardingpass in mijn handen, met de Shamrock er op. Zonder problemen door de douane, wachten, wachten, wachten, mijn vriendinnen stalken met vervelende snapjes met hele slechte grappen en me er wederom over verbazen hoeveel duurder sommige dingen zijn achter de douane. Toen de gate bekend was stond erbij dat je ongeveer tien minuten lopen moest uittrekken om bij je gate te komen. Nou, ik ging letterlijk de roltrap af en ik was er.  Er waren alleen maar vier stoeltjes bij de gate  en nou hoor je mij meestal niet zeuren, maar als je de hele dag gelopen hebt en je rugzak is heel zwaar, is het toch niet zo leuk als je niet kan zitten... Boarding ging gelukkig snel, maar toen moest ik, zoals jullie weten, nog vrij lang wachten voordat we konden opstijgen... Hoe dan ook, voor ik het wist zag ik de zon ondergaan en stond ik met beide benen op de grond in Amsterdam. Een hele gekke gewaarwording. Zeker als je dan je bagage gaat ophalen en beseft dat je vader en je tante, die je kweet-niet-hoe-lang niet hebt gezien aan de andere kant van de deur staan. Eerst moest ik natuurlijk door de paspoortcontrole. Ik dacht; ik houd nog heel even de schijn op. Ik houd nog heel even mezelf voor de gek, door te weigeren Nederlands te praten. Ik vond het al erg genoeg om in het vliegtuig weer overal Nederlands te horen. Maar ja, die kerel zag natuurlijk met prachtige roze letters 'Koninkrijk der Nederlanden' op mijn ID staan, dus ik kon me niet verstoppen. 'Welthuis' zei hij dus tegen mij. Au, au, au. 'Dank u wel,' zei ik.

En zo kwam mijn prachtige reis ten einde. Natuurlijk ben ik blij om iedereen weer te zien, en was het fijn om daadwerkelijk door die deuren te lopen en papa en tante Marjan te zien, maar ik was graag nog langer gebleven. Zo graag. Het is echt even weer wennen. Ik heb in elk geval genoten, en ik hoop dat ik jullie een beetje hebben kunnen meegenieten. Ik vond het ontzettend leuk dat zoveel mensen mijn blog lezen, want ik vind het ook echt leuk om te doen, en ik hoop echt dat jullie dat blijven doen bij volgende projecten, want die gaan er komen, dat durf ik wel te zeggen. Natuurlijk horen jullie het zo snel mogelijk als er weer iets op de planning staat. Ik ben al aan het nadenken ;)  

Xxx