Leaving as a friend

​'May those who came as guests, leave as friends'

​Dit Britse spreekwoord vond ik wel toepasselijk. Schotland heeft ons hart gestolen, ​I'd rather not leave at all​. Maar de werkelijkheid is: het is woensdagochtend en ik ben weer thuis. De nasleep voel ik nog niet echt, ik besef nog niet helemaal dat ik weer thuis ben. Gisteren was zo tof nog, ook al regende het dat het goot. Schotland huilde, en wij ook, omdat we weer naar huis moesten. We zijn nog naar de kathedraal geweest en de begraafplaats van soldaten, op de heuvel erachter. De sfeer was creepy, maar dat kwam ook door de donkere wolken. Ik was vooral geïntrigeerd door de mooie bloemen in letterlijk duizenden kleuren. Daarna zijn we teruggelopen naar het centrum en heb ik nog de nodige souvenirs gekocht ;) Daarna de bus maar gepakt naar het vliegveld... Dat was ook nog bizar, de rij voor de check-in voor ónze vlucht nota bene stond helemaal tot de ingang en stond dus iedereen in de weg. Ze zullen wel gedacht hebben, die Nederlanders altijd...Iemand sprak me aan in de rij, in het Nederlands. Wat een overgang... Ik was zo gewend Engels te praten en eigenlijk alleen tegen Amke Nederlands. En zelfs dat vervaagde. Bleek ook nog dat de vrouw achter de balie de meest chaggie Brit die ik ooit gezien heb was, en eigenlijk ook de enige. Die had er zo obvious geen zin in, haha. Probleemloos door de douane, Amke vond erna eindelijk het Star Trek tijdschrift wat ze graag wilde (waarvoor we in een aantal nerdy shops waren geweest, zonder resultaat...) Veel te snel zaten we al in het vliegtuig. Ze waarschuwden voor turbulentie, dus Amke spacete 'm al lichtelijk maar stelde echt niks voor, ik vond het zo grappig! We verloren een uur en rond half 8 stonden we weer op de grond. In Nederland. Mochten we ook nog door die stomme paspoortcontrole omdat we niet uit de Schengenlanden kwamen. Dat verklaart dus ook waarom ik het niet verwacht had en het niet wist. Vanuit Noorwegen mogen we altijd zo doorlopen... Ik had het zwaar gehad en werd een beetje melig, zeker toen bleek dat we ook nog in de lange rij stonden terwijl we in de korte mochten met ons EU-paspoort. Dus ik zei tegen Am, zullen we ruilen van ID? Vond ze helaas niet zo'n goed idee ;) Amkes ouders kwamen ons ophalen en brachten mij thuis. Het voelde alleen al heerlijk om zoveel te vertellen te hebben. Ik ben benieuwd hoe de komende dagen me afgaan. Dit is in ieder geval een ervaring die ik voor altijd bij me draag. Zo bijzonder was het wel!