Let it snow - Isle of Wight

Aaaghh waarom kan de was doen nou nooit gewoon goed gaan? Een van de bandjes van mijn hemdjes is losgegaan en al die pluizige troep die erin zit om de boel op te vullen zit overal. Pluisjes op mijn truien, T-shirts en inmiddels ook op de vloer van mijn kamer. Bleeh. Maar oké, ik ben inmiddels weer terug in Chi en ik probeer me voor te bereiden op mijn CPE examen, waarvan ik morgen het Speaking exam heb en zaterdag de rest. Superspannend!! Ik hoop echt dat het gaat lukken.

Afgelopen weekend was heel leuk. Am en Eef waren hier en die zijn donderdag lekker een koud Chi in geweest toen ik op school zat. Het was hier echt verschrikkelijk koud en woensdagavond was het ook begonnen met sneeuwen. Vrijdagochtend zou ik nog naar school maar er lag kennelijk zoveel sneeuw dat College vrijdag zelfs dicht was! Wij als Nederlanders vonden dat nou tamelijk overdreven, aangezien de wegen schoon waren en er alleen maar wat sneeuw lag. De bussen reden gewoon, de treinen daarentegen, wat een ramp. Wat kunnen ze zich hier aanstellen zeg! Bijna alle treinen gecanceld, een enorme chaos, nog een wonder op zich dat wij in Portsmouth gekomen zijn. We zijn maar op tijd vertrokken en dat bleek maar goed ook. De laatste trein naar Portsmouth die dag, en toen we bij Fratton waren meldden ze even doodleuk dat we niet meer verder konden. Er zou nog een trein gaan, van South Western Railway (De laatste trein van Southern was die van ons en die ging voor het laatst die dag teruggaan naar London, daarna zou alles helemaal stilliggen) anderhalf uur later. Ik vond het wel best en we hebben de bus maar gepakt. Eenmaal in Harbour was alles oké, we zijn zelfs nog de Spinnaker Tower op geweest. Ik was doodsbenauwd, ik bedoel, de toren zelf is 170 en de uitkijkpunten zijn 110 meter hoog! Maar geen spijt van, het uitzicht was geweldig. Het was wel zonde dat het grauw was, waardoor we niet heel ver konden kijken maar het beeld van een besneeuwd Portsmouth maakte veel goed. We hebben daar nog heerlijk thee en koffie gedronken waarna we op de boot zijn gestapt. De zee was vrij onstuimig, haha. Daarna reden de treinen ook nog eens niet op Wight zelf (wat een verrassing) en moesten we van de pier naar het vaste land lopen. A bit of a chilly walk, noemde de vrouw het die ons uitlegde wat we moesten doen. A chilly walk indeed. Wind, kou, en daarna gelukkig de bus. Maar tjonge, op dat eiland kunnen ze wel lekker scheuren met die enorme bussen van ze. De wegen zijn er niet al te best, vooral krap, en het was ook nog pikkedonker dus heel erg veilig voelde het niet. Nou ja, dat was het wel want ze zullen het wel gewend zijn. Nou ja, we kwamen in Sandown, waar ons hotel was. Daar konden we ook eten, we voelden ons net drie prinsesjes, eten in zo'n chique ruimte voor zo weinig geld. Voor het ontbijt gold hetzelfde en we werden wakker met een prachtig uitzicht over de zee, Alle sneeuw was verdwenen, en het weer leek wat beter te worden. De straat naast ons heette Avenue Slipway, en daar was Eef de avond ervoor nog bijna vol op d'r snufferd gegaan, dus de naam was zeker wel toepasselijk, maar het ijs om over uit te glijden was weg. Gelukkig voor ons

We zijn na een heerlijk ontbijt op pad gegaan. Eerst richting Ryde, een schattig havenstadje, waar de golven nog hoog tegen de stenen randen sloegen en ons bijna een nat pak bezorgde, daarna naar Osbourne House, het vakantiehuisje van Queen Victoria. Of nou ja, huisje... Kijk maar even op de foto's. Immens. En het terrein en de prachtige tuin ook. Er waren plekken (vooral trappen met rode lopers en mooie leuningen) waar ik me zwaar underdressed voelde in mijn wollen vest en spijkerbroek. Daar wilde je eigenlijk gewoon met een galajurk staan. Daarna zijn we doorgereisd naar The Needles, kliffen aan de westkant van het eiland, die ik heel graag wilde zien. Dat was nog een behoorlijk bustochtje, en het was best scary want toen we daar aankwamen waren we echt de enige touristen, haha. Maar het uitzicht was geweldig, en de bustocht ook best leuk. Daarna gegeten in Newport, McDonalds, niet per se een denderend succes maar goed ;) Toen in onze hotelkamer lekker Wie is de Mol gekeken met z'n drietjes. Ik was kapot, zeker ook omdat Am en ik zo vroeg wakker waren door dat ellendige gefluit van de wind. Bij de receptie werd ons doodleuk verteld dat er niet zoveel aan gedaan kon worden, maar gelukkig was het weer aardig verbeterd, en hoorden we het dus ook niet meer. Heerlijk geslapen dus.

Zondag begon goed, Eef was helemaal gelukkig bij de alpaca's waar we geweest zijn en we hebben heerlijk op het strand gewandeld. Het weer was die dag sowieso geweldig. Deze keer was over de pier lopen een geweldige wandeling bij een blauwe zee, en aankomen in Portsmouth Harbour was een prachtig gezicht. We moesten alleen wel de bus naar Gatwick nemen want het treinverkeer was wederom een ramp, dit keer door werkzaamheden. Gelukkig wist ik dat van tevoren, maar daar begon de ellende. We hadden jammer genoeg in Portsmouth net niet genoeg tijd om te eten, dus toen we in Gatwick aankwamen, hadden we nog niet gegeten. Bus was allemaal dikke prima, daar niet van, maar op Gatwick zelf dikke chaos, ook omdat de treinen niet reden… Wij konden dus maar moeilijk bij ons laatste hotel komen, terwijl we alle drie hartstikke moe waren. En dat terwijl we de treinkaartjes al gekocht hadden, maar ze niet eens konden gebruiken. We hebben heel lang daar bij de balie gestaan om te zeuren of we ons geld wel alsjeblieft terug mochten. Dat kon wel, maar de grootste ramp zat ‘m in de overdracht van het geld. De chagrijnige vrouw aan de andere kant maakte ons meerdere keren duidelijk dat ze het geld niet zomaar cash mocht geven, maar ze snapte ook niks van onze Nederlandse bankpassen, dus ze kon het ook niet terugstorten. Zucht. Hoe moeilijk wil je het maken voor jezelf? Na een hele tijd was zij er volgens mij net zo klaar mee als wij dus heeft ze het ons uiteindelijk contant gegeven. We hebben toen maar een taxi genomen naar ons hotel (wat op zich qua prijs mij nog best meeviel, was relatief gezien nog niet eens een pond duurder dan de bus) want ik was er helemaal klaar mee en Am en Eef ook. Ik baalde als een stekker, want ik wil dan gewoon dat alles soepel gaat, maar ik kan het allesbehalve soepel noemen. Gelukkig waren de eigenaren heel aardig toen we daar aankwamen en hadden we een superkamer met drie bedden! Dat was wel fijn na weer twee nachten geruzied te hebben om de deken met Am, haha. Wij zijn daarna nog pizza gaan halen bij de Domino’s al had ik eerlijk gezegd door alle stress (het huilen stond me nader dan het lachen) niet zo heel veel zin meer in eten. Hij was toch wel erg lekker en achteraf kijk ik gelukkig vooral terug op een heel leuk weekend. Alleen jammer dat we er de volgende dag alweer zo vroeg uit moesten… Mijn wekker ging om 20 over 5 en om 5 voor 6 zaten wij al aan het ontbijt. En wat voor ontbijt. Zo jammer dat het zo vroeg was, anders had ik er waarschijnlijk veel meer van genoten. Ze hadden zich flink uitgesloofd voor ons en daarna werden we persoonlijk door de eigenaar naar het vliegveld gebracht, waar ik alweer afscheid moest nemen! Ik ben blij dat ze er waren en moet nu weer wennen aan het feit dat ik een soort van alleen ben. Al ben ik allang niet meer alleen, ik heb hier ook alweer vrienden, maar toch. Dat was wel even weer acclimatiseren. Toch had ik het deze week druk genoeg met de band, studio-opname, fotoshoot en natuurlijk de voorbereiding voor mijn examen. Morgen speaking, spannend! En de was natuurlijk. Life goes on, zeggen we dan maar.